با تـــــو می شد سپـری گر شب من تا به سحر

سایه ات گر قدمـــــی بـــــر لب دریـــا زده بود

موج دریـــــا به تماشـــــای تو در جا زده بود

صبحدم صیـــــت تو پیچید به صحرا چو نسیم

عطر گیســـــوی تــــو بر دامن صحرا زده بود

می چمیــــدی به چمــــن مست چو آهوی خُتَن

ماتـــــش آئینــــه ی دل محـــو تماشا زده بود

نور در نور شــــد از بارقـــه ات دشت و دمن

اهـــــرمـــــن زانـــو مگر پیـش اهورا زده بود

سیـــــب آسیــــب نـزد بـــــر یم حیثیّت خـویش

تاج گـــــل بـــــر شـــــرف آدم و حـوّا زده بود

حاصلی جزعـرق از شرم مگر داشـت به روی

هر کسـی طعـــــنه به ســـودای زلیخا زده بود

کاش بودی که ببیـنی که چــه خون شد دل من

غم علَـــــم بر دل مـــــن در شــب یلدا زده بود

با تـــــو می شد سپـری گر شب من تا به سحر

جِقـّــــــه ام بیـــــرق خـــود را به ثریّا زده بود

عقـــــل در کلّـــــه ی خــود داشت اگر مفتی ما

آستیـــــن را بـــه تـــــولای تـــــو بالا زده بود